نمی خواهم بمیرم ،با که باید گفت؟
کجا باید صدا سر داد؟
در زیر کدامین آسمان،
روی کدامین کوه؟
که در ذرات هستی ره برد توفان این اندوه
که از افلاک عالم بگذرد پژواک این فریاد!
کجا باید صدا سر داد؟
فضا خاموش و درگاه قضا دور است
زمین کر ، آسمان کور است
نمی خواهم بمیرم، با که باید گفت؟
اگر زشت و اگر زیبا
اگر دون و اگر والا
من این دنیای فانی را
هزاران با از آن دنیای باقی دوست تر دارم.
به دوشم گر چه بار غم توان فرساست
وجودم گرچه گردآلود سختی هاست
نمی خواهم از اینجا دست بردارم!
تنم در تارو پود عشق انسان های خوب نازنین بسته ست.
دلم با صد هزاران رشته، با این خلق
با این مهر،با این ماه
با این خاک،با این آب . . .
پیوسته ست.
مرا از زنده ماندن، امتداد خورد و خوابم نیست
توان دیدن دنیای ره گم کرده دررنج و عذابم نیست
هوای همنشینی با گل و ساز و شرابم نیست.
جهان بیمار و رنجور است.
دو روزی را که بر بالین این بیمار باید زیست
اگر دردی ز جانش بر ندارم ناجوانمردی ست.
نمی خواهم بمیرم تا محبت را به انسان ها بیاموزم
بمانم تا عدالت را بر افرازم، بیفروزم
خرد را، مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم
به پیش پای فرداهای بهتر گل برافشانم
چه فردایی،چه دنیایی!
جهان سرشار از عشق و گل و موسیقی و نور است . . .
نمی خواهم بمیرم ، ای خدا!
ای آسمان!
ای شب!
نمی خواهم
نمی خواهم
نمی خواهم
مگر زور است؟
(فریدون مشیری)
نوشته شده توسط محمد تحصیلدار در پنج شنبه 85/11/26 و ساعت 2:0 صبح |
نظرات دیگران()
